Ο Σταυρός
Βρισκόταν μπροστά μπροστά, μη και χάσει το θέαμα. Την κρατούσε η μάνα της σφιχτά από το χέρι, για να μην την σπρώξουν, πέσει στη θάλασσα και της πνιγεί. Οχτώ χρονών η Ιωάννα και τα μακροβούτια, οι χαρές τα καλοκαίρια ήταν αμέτρητα στο μικρό μουράγιο που τώρα, την ημέρα των Θεοφανίων, φιλοξενούσε τους πιστούς για να παρακολουθήσουν τον Αγιασμό των υδάτων. Ο παπάς άρχισε να ψέλνει το « Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου κύριε…»! Από το καΐκι, που ήταν αγκυροβολημένο αρκετά μέτρα μακριά από την προκυμαία, μερικοί νεαροί ετοιμαζόντουσαν να βουτήξουν στο παγωμένο νερό , όταν ο παπάς θα έριχνε για τρίτη φορά τον Σταυρό στην θάλασσα. Η Ιωάννα, κάποια στιγμή, τράβηξε το χέρι της από το χέρι της μάνας της λέγοντάς της.
– Θέλω να βουτήξω κι εγώ, να πιάσω τον Σταυρό!
Εκείνη βιαστικά, της πήρε πάλι το χέρι και σφίγγοντάς της το είπε.
– Δεν κάνει εσύ , είσαι κορίτσι.
– Τι λες? Τι θα πει κορίτσι? Θέλω να πιάσω τον Σταυρό.
– Και του χρόνου , ακούστηκαν να λένε οι πιστοί, βοήθειά σας.
– Ποιος τον έπιασε? Ρώτησε η μάνα, είδες μωρή? Με αυτά κι αυτά δεν είδαμε ποιος έπιασε τον Σταυρό.
– Ο Νικόλας του Παναή, φώναξε κάποιος, βοήθειά του νάναι. Και του χρόνου Νικολή!!φώναξε στο τέλος.
– Ο Νικόλας του Παναή , ο Νικόλας του Παναή..είπε κοροιδευτικά η Ιωάννα, εγώ έπρεπε να τον πιάσω, δεν με άφησες όμως , συνέχισε να λέει και κλαίγοντας χτυπούσε πεισματικά τα πόδια της πάνω στο άγριο τσιμέντο. Έτρεξε στο πεζούλι, που ήταν κτισμένο σύριζα με το βουνό και συνέχισε να κλαίει με αναφιλητά, χωρίς να δίνει σημασία στον κόσμο που την κοιτούσε περίεργα, καθώς έφευγε από το μικρό λιμανάκι. Την πλησίασε η μητέρα της που προσπάθησε να την ηρεμίσει. Στο τέλος της λέει νευριασμένη με την συμπεριφορά της.
– Ρεζίλι με έκανες , δεν σε ξαναπαίρνω πουθενά.
– Ούτε κι εγώ θα σε ξαναπάρω, θα πηγαίνω μόνη μου όπου θέλω.
Η μάνα προσπάθησε να κρύψει ένα χαμόγελο λέγοντάς της.
– Άντε καλά, του χρόνου θα σε αφήσω να βουτήξεις. Ε δεν είχες μαγιό , δεν είχαμε και πετσέτα.
– Ναι καλά, συνέχισε η Ιωάννα , και το καλοκαίρι πώς κάνω μπάνιο χωρίς μαγιό και πετσέτα ε? μου λες?
– Τι γίνεται εδώ? άκουσαν μια φωνή .
– Παπά μου , χρόνια πολλά. Να, η Ιωάννα ήθελε να βουτήξει και να πιάσει τον Σταυρό. Ε, τώρα τι να κάνουμε ? τον έπιασε ο Νικόλας.
– Μπα, είπε ο παπάς, τον έναν έπιασε, τον άλλον δεν τον έπιασε κανένας.
Η μικρή Ιωάννα σταμάτησε να κλαίει, κοίταξε τον παπά και είπε με πείσμα.
– Εγώ θα τον πιάσω!
– Τι λες παπά μου , κάνει κρύο , θα μου κρυώσει το παιδί. Για γιατρούς είμαστε τώρα?
– Δεν παθαίνει τίποτα. Και κάνει στροφή προς τη εκκλησία. Έλα να δούμε, θα τον πιάσεις τον Σταυρό?
Η Ιωάννα έτρεξε πίσω από τον παπά πετώντας τα χοντρά της ρούχα δεξιά κι αριστερά. Όταν έφτασε στο μικρό μουράγιο είχε μείνει μόνο με το βρακί. Ο παπάς πήρε τον Σταυρό με την κορδέλα πάνω μέσα από τον δίσκο με τους βασιλικούς και την πλησίασε.
– Δεν μου λες, μπάνιο ξέρεις ? και χωρίς να περιμένει απάντησή της, άρχισε να ψέλνει “Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε..”, πέταξε τον Σταυρό που ήταν δεμένος με άσπρη κορδέλα δύο φορές μέσα στην θάλασσα , στην τρίτη φορά τον πέταξε σε τέτοιο σημείο ούτως ώστε να μπορεί η μικρή να τον φτάσει.
– Τον έπιασα , τον έπιασα! άρχισε να φωνάζει η Ιωάννα σηκώνοντας τον Σταυρό όσο ψηλότερα μπορούσε έξω από το παγωμένο νερό της θάλασσας
ΖΠ.