Πάνε χρόνια που ο ανεμόμυλος του αείμνηστου Νικήτα Παραπονιάρη σταμάτησε να λειτούργει. Ένας αλευρόμυλος που στέκει όρθιος για χρόνια εκεί στην κορυφογραμμή του Αι Γιάννη του Πολυάνεμου.
Ένας πυργόμυλος με την δική του ιστορία, ένας μύλος που δούλεψε ακούραστα για δεκάδες χρόνια, ένας αλευρόμυλος που μεγάλωσε δυο πολυμελείς συγγενικές οικογένειες τα δύσκολα εκείνα χρόνια των ξένων στρατιωτικών κατοχών.
Με σύμμαχο τα μελτέμια του καλοκαιριού, ο συγκεκριμένος μύλος είχε την δυνατότητα να αλέθει 400 κιλά σιτάρι και κριθάρι το εικοσιτετράωρο.
Κτισμένος σε ένα προνομιακό τόπο, που ολόγυρα μπορείς να δεις σχεδόν όλο το νησί απ’ άκρου εις άκρον, σε ένα τόπο που ο αέρας βρίσκεται πάντα εκεί έτοιμος να φουσκώσει τα πανιά του, που με την σειρά τους θα γυρίσουν τον βαρύ ξύλινο άξονα του μυλωνά ….
Σήμερα ο ακούραστος ανεμόμυλος στέκεται εκεί ψηλά λαβωμένος και αγναντεύει όλο το νησί, ελπίζοντας να ξαναδεί κάποτε τα συμπαθητικά γαϊδουράκια να ανηφορίζουν και τους κατάκοπους αγρότες να γεμίζουν με τους καρπούς της γης το τετράγωνο μεγάλο ξύλινο χωνί.
Ένα χωνί που οδηγούσε τον καρπό μέσω της ταΐστρας στις δύο πέτρινες στρογγυλές μυλόπετρες… και κάπως έτσι έβγαινε το αλεύρι στην αλευροκασέλα εκείνη την δύσκολη εποχή.
Το άλεσμα των σιτηρών ήταν μια διαδικασία χρονοβόρα στην όποια η σειρά του καθενός ήταν κάτι το αδιαπραγμάτευτο. Και βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι η φράση «αν είσαι και πάπας με την αράδα σου θα πας», ξεκίνησε από την πολύωρη αναμονή στους αλευρόμυλους.
Ο αλευρόμυλος ήταν κατά τους καλοκαιρινούς μήνες τόπος συνάντησης των αγροτών. Τόπος για συζητήσεις, κουτσομπολιά, πειράγματα, αλλά και για μικρά αυτοσχέδια γλέντια που γινόντουσαν εκεί στον αυλόγυρο του πέτρινου μύλου.
Ο νέος ιδιοκτήτης του ανεμόμυλου Παραπονιάρης Ν