Τα αρχαία ευρήματα είναι αυτά που συνήθως προσδιορίζουν και καταγράφουν την ιστορία ενός τόπου. Από την προϊστορική περίοδο έως και σήμερα το ανθρώπινο είδος υποχρεώθηκε να εξελιχθεί.
Οι κακές καιρικές συνθήκες υποχρέωσαν τον άνθρωπο να σκεφθεί πώς μπορεί να τις αντιμετωπίσει και να προφυλαχθεί από αυτές. Η ανάγκη της επιβίωσης τον υποχρέωσε από τροφοσυλλέκτη της άγριας φύσης να γίνει γεωργός και να καλλιεργεί την δική του γη. Επίσης εξημέρωσε και έκανε οικόσιτα τα ζώα που μέχρι τότε τα έβρισκε ως αγρία θήρα στα βουνά.
Κατά την εξέλιξή τους οι άνθρωποι ανέπτυξαν και διάφορες τέχνες. Από την εποχή του Ομήρου διαβάζουμε ότι οι άνθρωποι είχαν βάλει στην ζωή τους την τέχνη της υφαντικής και της κεραμικής.
Από τις διάφορες αρχαιολογικές έρευνες που κατά καιρούς γίνονται, βλέπουμε ότι οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν για την υφαντική τέχνη ζωικές και φυτικές πρώτες ύλες που έβρισκαν γύρω τους. Δηλαδή το μαλλί από τα ζώα και το φυτικό λινάρι.
Πολλά έχουν καταγραφεί από τότε έως και σήμερα για την υφαντική τέχνη και την ιδιαίτερη χρησιμότητα της. Μια τέχνη που έχει ως βασικό στοιχείο τον αργαλειό καθώς και τα απαραίτητα συμπληρωματικά εξαρτήματα που βοηθούσαν στην ύφανση των υφασμάτων…
Πριν μερικές μέρες δύο καλοί φίλοι προσφέρθηκαν να μου δείξουν δύο πήλινα πεπλατυσμένα αντικείμενα με μια τρύπα σχεδόν όμοια μεταξύ τους.
Τα δύο αντικείμενα μου ήταν άγνωστα. Όμως σήμερα η πληροφόρηση γίνεται μέσω των ηλεκτρονικών συστημάτων και με μια γραπτή ερώτηση προς στις φίλες αρχαιολόγους της Δωδεκάνησου η απάντηση ήρθε άμεσα τηλεφωνικά.
«Τα αντικείμενα της φωτογραφίας που μας έστειλες κ. Φράνκο ονομάζονται αγνύθες. Είναι εξάρτημα από αρχαίο αργαλειό και από τα προϊστορικά χρόνια έμειναν ίδιες.»
Αγνύθες, μια λέξη άγνωστη για εμένα, μια λέξη που ίσως να άνοιγε ένα καινούργιο παράθυρο στην ιστορία του τόπου μου . Πληκτρολογώντας στο ίντερνετ τις λέξεις «Αρχαίος αργαλειός» άνοιξε διάπλατα η πληροφόρηση για το τι ήταν αυτά τα τρύπια πήλινα αντικείμενα που κρατούσα.
Ο αρχαίος αργαλειός ήταν φτιαγμένος από δυο κάθετα ξύλινα δοκάρια και ένα οριζόντιο στο οποίο στερέωναν τα στημόνια. Στην δε άκρη αυτών έδεναν τις αγνύθες ως βάρος για να είναι τεντωμένα τα στιμόνια…
Όπως όλοι καταλαβαίνουμε τα αντικείμενα αυτά μας δείχνουν ότι πρέπει να υπήρχε ανεπτυγμένη η υφαντική τέχνη και στο νησί της Λέρου. Οι άνθρωποι από τότε έφτιαχναν τα δικά τους ενδύματα, στρωσίδια, καλύμματα και άλλα απαραίτητα είδη για την προστασία τους .
Τα δύο αυτά αντικείμενα θα οδηγηθούν στο Μουσείο του νησιού μας όταν αυτό ανοίξει και αρχίσει ξανά η λειτουργία του.
Οι αρχαιολόγοι μας θα τις μελετήσουν και θα τις εκθέσουν στο μουσείο. ‘Έτσι οι νεότεροι βλέποντας τες θα γνωρίζουν ότι αυτός ο τόπος, έχει την δική του ιστορία, έχει παρών και θα έχει και μέλλον.
