Μανούλα θα γυρίσω γιατί σ΄αγαπώ ! Αυτό είχε χαράξει επάνω στην καραβάνα του, ένας Ιταλός στρατιώτης ο οποίος υπηρετούσε εκείνη την εποχή στα Ιταλοκρατούμενα Δωδεκάνησα. Ήταν μόλις είκοσι δυο ετών!
Βρισκόμαστε στο προτελευταίο έτος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ιταλία έχει συνθηκολογήσει (8 Σεπτεμβρίου 1943) και οι Γερμανοί επιτίθενται με σφοδρότητα στα Δωδεκάνησα. Η Ιταλική φρουρά αμύνεται μαζί με τους συμμάχους εναντίων των Γερμανών, όμως τα νησιά μας το ένα μετά το άλλο βρίσκονται υπό καθεστώς αιχμαλωσίας.
Το επιταγμένο σαπιοκάραβο από τους Ναζί ατμόπλοιο ”Oria” απέπλευσε από τη Ρόδο για τον Πειραιά, στις 11 Φεβρουαρίου του 1944 με 4.115 Ιταλούς αιχμάλωτους στρατιώτες, εγκλείστους στα αμπάρια του. Ήταν άνθρωποι, ήταν η φρουρά της Ρόδου αλλά και της Λέρου, ήταν οι στρατιωτικοί που αρνήθηκαν να ενταχθούν και να υπηρετήσουν τον ναζισμό. Στις 12/2/1944 κατά τη διάρκεια της νύχτας το πλοίο προσάραξε κτυπώντας στα βράχια της νησίδας Πάτροκλος, ανοιχτά του Σουνίου. Το σαπιοκάραβο γρήγορα βυθίστηκε αφήνοντας για λίγο την πλώρη του στον αέρα. Οι μόνοι διασωθέντες από αυτό το ναυάγιο ήταν οι Γερμανοί δεσμώτες, ο καπετάνιος, ο Έλληνας μηχανικός και μερικοί Ιταλοί μετρημένοι στα δάκτυλα.
Το πολύνεκρο αυτό ναυάγιο, που ξεπερνά κατά πολύ αυτό του Τιτανικού (1.523 νεκροί), δεν καταγράφηκε πουθενά. Ούτε στα συμβάντα των ελληνικών λιμεναρχείων, ούτε στο υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, ούτε στις Αθηναϊκές εφημερίδες που δεν ανέφεραν λέξη. Οι παραλίες από τον Χάρακα έως το Λαγονήσι, γέμισαν πτώματα που θύμιζαν «μαρίδα στο τηγάνι», σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός κατοίκου της περιοχής. H ναζιστική λογοκρισία είχε απαγορεύσει την καταγραφή ή τη δημοσίευση οποιασδήποτε σχετικής πληροφορίας.
Το τραγικό είναι, ότι επί δυο εικοσιτετράωρα, τα ρυμουλκά ”Βαλκάν” και ”Τιτάν”, επιχειρούσαν να πλησιάσουν και να απεγκλωβίσουν τους εναπομείναντες εγκλείστους στα αμπάρια Ιταλούς, κάτι που δεν κατόρθωσαν ποτέ λόγω κακοκαιρίας… δυστυχώς, ο μικρός εικοσιδυάχρονος στρατιώτης που είχε χαράξει επάνω στην καραβάνα του μαμά σε αγαπώ… δεν γύρισε ποτέ…. Τα επόμενα χρόνια πολλοί δύτες καταδύθηκαν στο ναυάγιο του «Όρια» και έδωσαν κατά καιρούς τις δικές τούς μαρτυρίες. Η κυρίως όμως ερεύνα καθώς και ταυτοποίηση, του ORIA έγινε από τον έμπειρο δύτη Αριστοτέλη Ζερβούδη το 1999.
Το 2002 μετά από ερεύνα του ιδίου, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το ιστορικό της βύθισης, όπως αυτό βρέθηκε στα αρχεία της γερμανικής Ναυτικής Διοίκησης.
Και βέβαια o φίλος δύτης, Telis Zervoudis που ταυτοποίησε το ναυάγιο του Oria σε ένα σχόλιο του ευγενικά μας γράφει <<Την καραβάνα της φωτογραφίας του Fransesco Andreozzi την επέστρεψα στις 2 αδελφές του και στον αδελφό του που ακόμα τον περίμεναν να επιστρέψει……>>
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση. ευχαριστώ ιδιαίτερα τον δύτη και φίλο Teli Zervoudi.
( Η ανάρτηση αυτή έγινε από την Σελίδα μας στις 16 Σεπτεμβρίου του 2016. Επανερχόμενοι μετά από τόσα χρόνια αναδημοσιεύουμε το τραγικό συμβάν εις μνήμη των αδικοχαμένων στρατιωτών. Σήμερα το θέμα έχει πάρει μεγάλη δημοσιότητα., την προηγούμενη Κυριακή πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Σκαι και της Ιταλικής πρεσβείας δενδροφύτευση 4100 περίπου κυπαρισσιών ,ισάριθμων με τους Ιταλούς στρατιώτες που έχασαν την ζωή τους εγκλωβισμένοι στα αμπάρια του σαπιοκάραβου.
Η συγκεκριμένη δραστηριότητα έλαβε χώρα στη περιοχή της Παλαιάς Φώκαιας (μετά τα Καλύβια).
«Η δεντροφύτευση της Κυριακής έχει ιστορική υπόσταση, διότι πραγματοποιείται για να τιμηθεί η μνήμη των 4.100 περίπου Ιταλών αιχμαλώτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που έχασαν τη ζωή τους, όταν το Ατμόπλοιο Όρια (SS Oria) προσέκρουσε στα βράχια της νησίδας Πάτροκλος στο Σαρωνικό, στις 12 Φεβρουαρίου το 1944. )
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ !